برای ترانسفورماتورهای فرکانس بالا که از هسته فریت استفاده میشود Bmax حداکثر به میزان 300mT قرار میدهیم. در واقع هرچه مقدار کمتری برای Bmax در رابطه قرار دهیم، از اشباع هسته فاصله بیشتری میگیریم ولی تعداد دور بیشتر میشود یا سطح مقطع هسته بزرگتر میگردد.
برای تعیین مقدار A باید به روش سعی و خطا عمل کرد. به این ترتیب که ابتدا به صورت تجربی و با توجه به توان ترانسفورماتور یک سطح مقطعی در نظر میگیریم. سپس تعداد دور اولیه و ثانویه و ضخامت سیمهای آنها را به دست میآوریم. با داشتن مقادیر ضخامت و تعداد دور سیمها، میتوان محاسبه کرد که آیا سیمپیچها در بوبین آن هسته جا میشوند یا خیر. اگر جا نشدند به سراغ هسته بزرگتر میرویم. این روند را آنقدر ادامه میدهیم تا به ابعاد هسته مناسب برسیم. دقت کنید که در محاسبات همواره مقداری فضای اضافه برای بوبین، عایق بین سیمپیچها و فضای خالی بین سیمها لحاظ شود.
در ترانسفورماتورهای فرکانس بالا متناسب با فضای در اختیار برای ترانسفورماتور از اشکال مختلف هسته استفاده میشود که ابعاد آنها استاندارد است و برگه مشخصات آنها در اینترنت در دسترس است.
در ترانسفورماتورهای فرکانس 50 هرتز از ورقههای آهن سیلیکونی استفاده میشود که برای آنها بوبین با ابعاد مشخص و استانداردی موجود است. میتوان توان را معیار مناسبی برای ابعاد هسته ترانسفورماتور درنظر گرفت.